Qoyunotaran da ola bilmiriksə, bəs bizdən nə olacaq?

Səhər işə başlayarkən saytlarda diqqətimi ən çox cəlb edən bu xəbər oldu: “Azərbaycan Gürcüstandan qoyun tədarükünü 4 dəfə artırıb”.

Başlıq qəliz olsa da, mənası budur: Əgər biz keçən il Gürücstandan 100 min qoyun almışıqsa, bu il həmin rəqəm 400 min olub.

Xəbəri oxuyandan bəri bir sual mənə rahatlıq vermir, qara-qara düşünürəm: Yer üzündə ən üzüyola, ən bərəkətli heyvan olan qoyunu da özümüz saxlaya bilmirik?

İqtisadçı dostları aradım. Məlum oldu ki, biz nəinki qoyun ətinə, hətta dana ətinə olan ehtiyacımızı da idxal hesabına ödəyirik. Bu isə o deməkdir ki, əgər xaricdən qoyun-quzu, dana almasaq, ilin ən azı 6 ayında ət üzünə həsrət qalarıq...

Biz uşaq olanda müəllimlərimiz yaxşı oxumayan uşaqlara belə deyirdilər: “A bala, dərslərinə fikir ver, nəsə öyrən. İnstituta qəbul olmasan, qoyunotaran olacaqsan”.

İndi elmə və təhsilə maraq sovet dövrü ilə müqayisədə xeyli aşağıdır. Bəs niyə qoyunotaranlarımız yoxdur?

Dünən soğanın 1 kiloqramını 1 manatdan almışam. Yaxşı kartof 2 manatdan aşağı deyil. Söhbət kürüdən getsəydi, deyərdim ki, nazirlərimiz, digər vəzifəli şəxslərimiz dura-dura biz nə karəyik ki, belə bahalı təamlardan dadaq? İstəyirsiniz, kartof-soğan da yeməyək? Hələ ki, yeyə bilmirik. Çünki çox bahadır. İqtisadçılar baha olmağını bu məhsulların xaricdən gətirilməsiylə əlaqələndirirlər. Belə məlum olur ki, kartof Pakistandan Bakıya gəlib çıxana kimi qiymət iki dəfə artır.

Hamılıqla xaricdə istehsal olunmuş televizor alırıq. Çünki biz televizor istehsal etməyi bacarmırıq. Hətta ütü də ölkəmizə kənardan gətirilir. Taxtanı, divar kağızını, hətta onu yapışdırmaq üçün yapışqanı da xaricdən alırıq. Bunları başa düşürəm. Çünki elmimiz hələ televizor istehsal edəcək səviyyədə inkişaf etməyib. Bəs dana ətini, quzu ətini, Allahın yumurtasını niyə xaricdən alırıq? Doğrudanmı, biz iki dananı, beş-on qoyunu qabağımıza qatıb otarmağı bacarmırıq? Əgər qoyunotaran da ola bilmiriksə, bəs bizdən nə olacaq?

Seymur VERDİZADƏ

Xəbər 8839 dəfə oxunub.